«Με μανταρίνι χιώτικο!»
Λέω, εξηγώντας σε μια φίλη τι έχει μέσα στις δύο από τις οχτώ παρασκευές του γλυκού έκπληξη του μήνα (οι υπόλοιπες έχουν συνδυασμό από πορτοκάλι και λεμόνι ή και τα τρία) και φουσκώνω από υπερηφάνεια γατί είναι από τον κήπο μου στο πατρικό μου σπίτι και είναι τα πιο αγαπημένα μανταρίνια του κόσμου όλου.
Όπως τα περισσότερα παιδιά που ο πατέρας τους είχε μια επιχείρηση που στηρίζεται στην εργασία της οικογένειας το παιχνίδι θεωρούνταν πολυτέλεια. Όλοι ήμασταν στρωμένοι στη δουλειά. Ο ελεύθερος χρόνος ήταν λίγος και περιορίζονταν στα μεσημέρια αμέσως μετά το σχολείο, ακριβώς πριν το φαγητό. Η αγαπημένη μου ασχολία ήταν το σκαρφάλωμα στο αγαπημένο μου δεντράκι που δεν ήταν άλλο από μια ψηλή μανταρίνια του κήπου μας.
Είχαμε καμία 10αριά οπωροφόρα δέντρα αλλά αυτή ήταν η αγαπημένη μου. Ο κορμός της με καλοδέχονταν πάντα αφού, παρότι ξεκινούσε κάθετος, είχε σε δυο τρία καίρια σημεία αρκετά λοξή κλίση προσφέροντας μου ασφαλή στήριξη στο σκαρφάλωμα. Έπειτα, εκεί κοντά στα δυο μέτρα από τη γη είχε ένα χοντρό κλαδί αρκετά οριζόντιο όπου μπορούσα να ξαπλώσω πάνω του και να ξεφύγω με τη φαντασία μου, όπως κάνουν όλα τα παιδιά. Με το πλούσιο φύλλωμα της με έκρυβε από τα μάτια της μητέρας μου στον πάνω όροφο η οποία όλες τις υπόλοιπες ώρες έβλεπε τα πάντα.
Ο μικρός μας κήπος ήταν για μένα ο παραμυθένιος κήπος της καρδιάς μου. Πότε μοσχοβόλαγε ολόκληρος από τα άνθη, πότε γέμιζε αμέτρητους μικρούς πράσινους καρπούς που αργότερα γινόταν βαθύ πορτοκαλί και πέφταν από τα δέντρα που δεν άντεχαν να σηκώσουν τόσο πλούτο στα κλαδιά τους.
Ο ουρανός μου ήταν πάντα πράσινος με ελάχιστα σημεία μπλε αλλά δεν ήταν το ίδιο πράσινο όλο το χρόνο. Από τις ανοιχτές αποχρώσεις του ως το βαθύ κυπαρίσσι το φύλλωμα των δέντρων που σκέπαζαν σχεδόν ολόκληρο τον ουρανό ήταν η γαλήνη στη δική μου τρικυμία. Όταν άνθιζαν λεμονιές, πορτοκαλιές, μανταρινιές και η μοναδική νεράντζια μαζί νόμιζες ότι η καρδιά σου ξεχειλίζει από ευτυχία.
Αργότερα, όταν έζησα στην Αθήνα η καρδιά μου ξεχείλιζε με τον ίδιο ακριβώς τροπο κάθε άνοιξη που άνθιζαν οι νερατζιές όταν τα βραδιά περπατούσα στους άδειους της δρόμους.
Άργησαν οι βροχές και ο χειμώνας αυτή τη φορά. Έτσι δεν έπεσε η καλύτερη εποχή τους μέσα στα Χριστούγεννα. Λες και έγινε για να έχω το χρόνο να προλάβω μιας και με το φόρτο των ημερών δεν ήταν δυνατόν να καταπιαστώ με νέα πράγματα.
Οι πολύ απαιτητικές μέρες των γιορτών πέρασαν και βρήκα το χρόνο που χρειαζόμουν για να δοκιμάσω αν μπορώ να κλείσω όλη τη νοστιμιά, τα αρώματα και τη σπιρτάδα τους σε μια κουταλιά. Θα ήθελα να έχω τη χαρά να ξυπνήσω και τις δικές σας αναμνήσεις με ένα γλυκό το οποίο δεν είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει και αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο. Το αν τα κατάφερα θα το πείτε εσείς.
Σε λίγο τα αρώματα από τα αγαπημένα μας εσπεριδοειδή θα αδυνατήσουν, θα χαθεί ή έντονη σπιρτάδα και οι χυμοί θα χάσουν τη ζωντάνια τους όποτε είμαι πολύ χαρούμενη που προλάβαμε την καλύτερη εποχή τους. Το νέο μας γλυκό θα μείνει μαζί μας όσο το εφήμερο των καρπών του κήπου μας και αυτό είναι μέρος της ομορφιάς του να χρησιμοποιείς εποχιακά υλικά!
